Kunst van Wim van de Kamp
Op 20 juni 2025 overleed Wim van de Kamp, een zachtmoedige en creatieve man die zijn gevoelens het best kon uitdrukken met penseel en potlood. Hij liet een indrukwekkende nalatenschap van kunstwerken achter, waaronder schilderijen die zijn liefde en fascinatie voor Suriname weerspiegelen.
Van zijn dochter ontvingen wij enkele van deze werken, die een bijzondere verbinding laten zien tussen zijn persoonlijke geschiedenis en de Surinaamse gemeenschap in Tilburg. Wim was meer dan een kunstenaar; hij was ook een mens die zich openstelde voor anderen, hielp waar hij kon en altijd oprechte belangstelling toonde.
Zijn leven vertelt een verhaal van veerkracht, creativiteit en verbondenheid. Hieronder deelt zijn dochter een uitgebreid portret van haar vader.
Wij danken zijn dochter hartelijk voor het delen van dit persoonlijke verhaal en de prachtige kunstwerken. Zo blijft de herinnering aan Wim levend en inspirerend.
Wim van de Kamp
Geboren16 maart 1932 – Overleden 20 Juni 2025
Wim was een zachte, gevoelige man met een creatieve ziel die tot leven kwam wanneer hij ging tekenen of schilderen, met oog voor detail en gevoel voor kleur. In zijn creativiteit vond hij woorden die hij soms moeilijk kon uitspreken. Het gaf hem rust, plezier, en een manier om de wereld, buiten én binnen, vorm te geven.
Wim werd als jongste geboren in een gezin van vijf kinderen. Hij was een nakomertje. Toen hij vier jaar oud was, werd het gezin zwaar getroffen: eerst overleed een zus en nog geen jaar later zijn vader. Zijn liefdevolle moeder kon de zorg voor de kinderen financieel niet meer aan. Ze vond een oplossing bij de fraters van Tilburg. Wim was pas vijf toen hij daar werd ondergebracht. Bij de fraters kreeg hij een Spartaanse opvoeding. Liefde of troost vond hij er niet. Wel leerde hij er voor zichzelf opkomen, nooit opgeven, en hard voor zichzelf zijn; lessen die hem tekenden voor het leven. In die gesloten omgeving ontdekte hij ook een uitweg: tekenen en schilderen. In zijn creativiteit vond hij rust en vrijheid, ruimte voor een binnenwereld die hij zelden kon tonen. Zijn talent viel op want als kind won hij zelfs een prijs. Op zijn twaalfde mocht hij terug naar huis, naar zijn moeder. Hij ging naar de MULO en werd opstandig: vastbesloten te doen wat hem jarenlang was onthouden. Na twee jaar koos hij ervoor te gaan werken.
Wim begon zijn loopbaan als schilder, maar door hoogtevrees stapte hij over naar het stukadoors vak. In de avonden haalde hij zijn meesterschap in beide ambachten. Hij stond bekend als een perfectionist met een scherp oog voor detail. ‘Arendsoog’ werd zijn bijnaam, omdat hem niets ontging. Door het vele zware werk kwam Wim in de WAO terecht. Wim hervond zijn oude hobby’s: tekenen en pottenbakken.
Wim en zijn vrouw Tonnie schreven zich in voor een nieuw appartementencomplex in de Kardinaal Alfrinkstraat 53 in Tilburg in 1995. Dit complex werd later toegewezen aan de gemeenschap SOT (Surinaamse Ouderen Tilburg). Omdat zij ingeschreven stonden, kregen ze ook een appartement toegewezen. Ze verkochten hun huis en verhuisden. Hoewel ze zelden deelnamen aan activiteiten, integreerden ze zich wel. Wim sloot vriendschap met twee mannen van Surinaamse afkomst, waaronder Johan Ceder die ook in een weeshuis van de fraters van Tilburg in Suriname had gezeten. De gesprekken over deze gedeelde ervaringen zorgden voor een hechte band.
Wim was leergierig en begon alles uit te zoeken over de geschiedenis en cultuur van Suriname. De kleurrijke rijkdom van die cultuur inspireerde zijn tekeningen in die periode. Hij was ook behulpzaam naar andere bewoners toe, hielp met formulieren en bood soms financiële steun.
In 2009, overleed onverwachts zijn vrouw Tonnie aan een hartinfarct. Wim was diep geraakt, maar herpakte zich. In die tijd kocht Wim een computer en bundelde zijn kennis over Suriname in een boekwerk. Hij schreef gedichten en maakte er tekeningen bij. De artistieke kant van Wim bloeide weer op.
In de bijna 30 jaar dat hij in de Kardinaal Alfrinkstraat woonde, heeft Wim de Surinaamse gemeenschap een warm hart toegedragen. Hij genoot van de gesprekken met de mensen en wilde altijd helpen. Wim was een voorbeeld van hoe je in een andere gemeenschap samen respectvol met elkaar kunt omgaan.
Wims gezondheid ging geleidelijk achteruit, en de kinderen moesten steeds vaker bijspringen. Eigenlijk was hij al lange tijd niet meer zelfredzaam, maar hij bleef te eigenwijs om naar een verzorgingstehuis te gaan. Totdat hij 2,5 jaar geleden viel en uren op de vloer lag voordat hij gevonden werd. Daarna werd hij met spoed opgenomen: eerst in de Hazelaar, en vier maanden later kreeg hij een kamer in Padua, waar hij tot het einde zou blijven.
